W każdy z krajów członkowskich UE istnieją różne formy zabezpieczenia społecznego oraz opieki zdrowotnej, ale również zasad przyznawania zasiłków dla osób bezrobotnych. Jakie są zasady rządzące przyznawaniem owej pomocy?
Na początku należy wspomnieć, iż w każdym z krajów należącym do Unii Europejskiej istnieją znaczne różnice w systemach zabezpieczenia społecznego. Każdy kraj posiada własne przepisy określające zasady przyznawania zasiłków, ich wysokości oraz okresu na jaki są przyznawane oraz okresu jaki należy przepracować by móc ubiegać się o zasiłek dla bezrobotnych, zasady obliczania zasiłku oraz okresu jego wypłacania. Same przepisy unijne rozstrzygają jedynie, o tym który kraj zapewnia zabezpieczenie społeczne osobom, które pracowały w różnych krajach. Zasadą jest, iż każdy obywatel UE podlega prawu tylko jednego kraju i w tym kraju należy opłacać składki. Każdy obywatel UE musi być traktowany jednakowo. Ważne jest to, iż każdy kraj ma swój system zabezpieczenia społecznego, dlatego może dochodzić do nieporozumień, które mogą mieć poważne konsekwencje. Przykładowo zasiłek dla bezrobotnych w Danii wypłacany jest maksymalnie przez cztery lata, na Cyprze jedynie przez 156 dni.
Następnie jeżeli osoba ulegnie wypadkowi podczas szukania pracy za granicą to będzie objęta ubezpieczeniem zdrowotnym w innym kraju UE pod warunkiem jeżeli otrzymuje świadczenia dla bezrobotnych od kraju, w którym straciła prace. Taka osoba wraz z rodziną ma prawo do leczenia jednak w takim przypadku należy przedstawić europejską kartę ubezpieczenia zdrowotnego. W przypadku jej braku należy złożyć wniosek o jej wydanie w swoim zakładzie ubezpieczeń społecznych. Podobnie jest z transferem zasiłku dla bezrobotnych. Fakt poszukiwania pracy w innym kraju nie zwalnia urzędu do wypłacania świadczenia dla osób bezrobotnych. Kolejną informacją, która może się przydać jest to, iż dana osoba która przeprowadza się do innego kraju aby podjąć pracę, ale pozostawiająca rodzinę w kraju pochodzenia nie zawsze wie gdzie ma płacić składki na ubezpieczenia zdrowotne za osoby, które są na jej utrzymaniu. W takim przypadku mamy dwie możliwości. Jeżeli współmałżonek pracuje w kraju pochodzenia musi opłacać składki na ubezpieczenie zdrowotne właśnie w kraju pochodzenia gdy mówimy o np. dzieciach, które są na wspólnym utrzymaniu. Jeżeli współmałżonek nie pracuje wtedy należy opłacać składki w kraju w którym pracujemy.